Ο παράξενος χαρταετός

" Όλοι οι χαρταετοί της Καθαρής Δευτέρας κατέβηκαν, όλοι αφήσανε τα σύννεφα και το γαλάζιο φως, όλοι μπήκαν φρόνιμα στα ντουλάπια και τακτοποιήθηκαν καλά, μαζεμένες οι ουρές τους, τυλιγμένα τα κουβάρια τους, τέρμα οι τρέλες και οι ακροβασίες… 

Μονάχα ένας χαρταετός δεν κατέβηκε. Μονάχα ένας χαρταετός συνέχισε να πετάει όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο μακριά. 

Γι’ αυτόν τον παράξενο χαρταετό θα σας μιλήσω τώρα.

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ: ξύλινα αξεσουαρ με decoupage και glitter, κορδέλες, σπάγγος, χαρτί ,xάντρες

Λοιπόν, πρωί πρωί την Καθαρή Δευτέρα, όλοι οι χαρταετοί ανέβηκαν στον ουρανό. Άλλοι κάναν τούμπες και βουτιές κι άλλοι αρμενίζαν ήσυχα και καμάρωναν. 

Ήταν όμορφοι χαρταετοί. Κόκκινοι με γαλάζιους κύκλους, κίτρινοι με μπλε μαργαρίτες, μεγάλοι με πολύχρωμες χάρτινες ουρές, μικροί με αστεία σκουλαρίκια…

Αλήθεια, ήταν πολύ φανταχτεροί και πολύ περήφανοι και θέλανε να φτάσουν ως τον ήλιο, αλλά τα παιδάκια τούς τραβούσαν μ’ ένα σπάγκο κατά τη γη.

- Είσαστε χαρούμενοι; Είσαστε ευτυχισμένοι; τους ρώτησε η Τρελούτσικη Ηλιαχτίδα που όλα θέλει να τα μαθαίνει.

- Με τόσα πλούτη που έχουμε, πώς να μην είμαστε ευτυχισμένοι; αποκρίθηκαν οι χαρταετοί με τις ουρές και τα σκουλαρίκια, με τις ζωγραφιές και τα χρώματα τα φανταχτερά!

- Ίσως έχετε δίκιο, ίσως έχετε άδικο είπε η Τρελούτσικη και πέταξε κοντά στο φίλο μας τον παράξενο χαρταετό.

-Κι εσύ; τον ρώτησε.

- Και βέβαια είμαι ευτυχισμένος!

- Όμως, δεν έχεις ζωγραφιές, δεν έχεις χρώματα φανταχτερά ούτε σγουρή ουρά και αστεία σκουλαρίκια.

- Είμαι ευτυχισμένος, γιατί είμαι ελεύθερος! Ταξιδεύω δίχως σπάγκο. Όλα είναι δικά μου!

- Μμμμ, έκανε η Τρελούτσικη Ηλιαχτίδα σκεφτική.

- Χα, χα, χα!…κορόιδεψαν οι άλλοι χαρταετοί. Και πού είναι τα σκουλαρίκια σου;

- Να τα, είπε ο λεύτερος χαρταετός και πήρε δυο αχνούτσικα αστεράκια από το περιβόλι της νύχτας και τα κρέμασε στ’ αυτάκια του.

Λάμψανε τ’ αστράκια, ίδιο χρυσάφι.

-Μμμμ έκανε πάλι η αχτιδούλα σκεφτική. Ίσως να έχεις δίκιο, ίσως να έχεις άδικο. Κι η ουρά σου πού είναι;

- Είμαι ένα λεύτερος χαρταετός και όποτε θέλω παίρνω για ουρά μου έν’ άσπρο σύννεφο.

Έτσι αποκρίθηκε και γάντζωσε στο ξυλαράκι του ένα άσπρο σύννεφο.

Οι άλλοι χαρταετοί δεν ξέρανε τώρα τι να πούνε. Δεν μπορούσανε πια να καμαρώνουν. Ο παράξενος χαρταετός ταξίδευε τραγουδώντας στον ουρανό όλο πιο ψηλά, όλο πιο μακριά. Στ’ αυτάκια του λάμπανε τα νυσταγμένα άστρα, η αφράτη μεταξένια ουρά του ανέμιζε με χίλια τσακίσματα και νάζια.

- Και πού είναι τα χρώματά σου; φώναξε ένας χαρταετός.

- Να τα! είπε ο φίλος μας κι έκανε μια βουτιά στη δύση και βάφτηκε με κόκκινο, χρυσό και πορτοκαλί.

- Έχεις δίκιο! είπε η Τρελούτσικη.

-΄Έχεις δίκιο! είπαν οι χαρταετοί.- Είσαι όμορφος! θαύμασε η Τρελούτσικη.- Είμαι ελεύθερος! είπε ο χαρταετός κι οι άλλοι ζήλεψαν.

Τώρα θέλανε να’ χουν κι αυτοί την ομορφιά του λεύτερου, μα ήτανε τόσο γεμάτοι με ψευτομπιχλιμπίδια, που δεν είχαν χώρο ούτε για μια κλωστίτσα ήλιου.

Ο παράξενος χαρταετός ξανοίχτηκε στον ατέλειωτο ουρανό. Πήγε τόσο ψηλά και τόσο μακριά, που κανένας χαρταετός δεν μπορούσε να φτάσει, γιατί κανένας σπάγκος δεν είναι τόσο μεγάλος. Οι άλλοι χαρταετοί κατέβηκαν και άραξαν στα ντουλάπια τους, ενώ ο φιλαράκος μας αρμένιζε στον κόσμο, στολισμένος με όλα τα λεύτερα πράγματα που ο καθένας μπορεί να χαίρεται. Το φως, το σύννεφο, τ’ αστέρια, το τραγούδι.

Χαρταετός από χάρτωμα*  και decoupage χαρτοπετσέτας και ριζόχαρτου 3D και άλλα διακοσμητικά στοιχεία

*Χάρτωμα: επάλληλες κολλημένες στρώσεις κομματιών χαρτιού, σε βάση χαρτονιού και τελική επεξεργασία με γυψόγαζα

Λοιπόν, η Τρελούτσικη πολύ τον αγάπησε αυτόν το λεύτερο χαρταετό και του’ πε να γίνει ταχυδρόμος τ’ουρανού και εκείνος είπε » ναι» και τότε του’ δωσε αυτό ακριβώς το παραμύθι και μου το ‘ φερε.

Πηγή: Από το βιβλίο της Β΄Δημοτικού έκδ. 1983

             ♥´¨) ¸.•´ ¸.•*´¨)¸.•*¨) (¸.•´ (¸.•`♥♥ ♥♥´¨) ¸.•´ ¸.•*´¨)¸.•*¨) (¸.•´ (¸.•`♥

Ιστορία του χαρταετού:Ο χαρταετός αποδίδεται ως επινόηση των αρχαίων λαών της άπω Ανατολής. Οι Κινέζοι ακόμη πιστεύουν ότι πετώντας τον χαρταετό διώχνουν την κακή τύχη, ενώ όσο πιο ψηλά φτάσει ο χαρταετός τόσο πιο τυχεροί θα είναι.Τα παιδιά πλουσίων οικογενειών της Ευρώπης, που διέθεταν χαρτί (είδος μεγάλης πολυτέλειας), άρχισαν πρώτα τη χρήση του παιγνιδιού “αετού”, όπως το βλέπουμε από τον 17ο αιώνα. 
Από την Άπω Ανατολή ήρθε ο χαρταετός και στην Ελλάδα, πιάνοντας πρώτα τα λιμάνια της Ανατολής (Σμύρνη, Χίο, Κωνσταντινούπολη), τα λιμάνια της Επτανήσου, έπειτα της Σύρας και των Πατρών και σιγά-σιγά όλα τα αστικά κέντρα, όπου μπορούσε να αγοραστεί σπάγκος και χρωματιστό χαρτί.
Τα παιδιά στην ύπαιθρο είδαν τα παιδιά των πόλεων στις εκδρομές τους και τα μιμήθηκαν, με πρόχειρα μέσα: ένα κομμάτι χαρτί του μπακάλη (που όμως ήταν βαρύ), ένα φύλλο από τετράδιο του σχολείου, καθώς και νήμα από κουβάρι.

                  ♥´¨) ¸.•´ ¸.•*´¨)¸.•*¨) (¸.•´ (¸.•`♥♥ ♥♥´¨) ¸.•´ ¸.•*´¨)¸.•*¨) (¸.•´ (¸.•`♥

Με όσα λοιπόν πιστεύουν οι αρχαίοι λαοί για τον χαρταετό, με ΑΓΑΠΗ , και  ευχές  φορτώνονται τα "ζύγια" αυτού του χαρταετού!
Να μεγαλώσει λεύτερος και να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται στη ζωή του, να τον συντροφεύει Καλή Τύχη, ν' αντιμετωπίζει με θάρρος τη ζωή και να πετάει κόντρα στον άνεμο... κι όλα αυτά, για το μωρό που προορίζεται  και αναμένεται εντός ολίγου να κάνει την επίσημη πρώτη του στον Κόσμο μας (ίσως δεν θάπρεπε ν αποκαλύψω το δώρο μου,πριν παραληφθεί), αλλά...

και στο δικό μου, που γεννήθηκε σαν σήμερα, πριν κάποια λίγα  χρόνια!

Καλότυχα λοιπόν και τα δυό , με λεύτερη κι αδούλωτη ψυχή,να πετάνε πιο ψηλά απ όλους και ν'  απολαμβάνουν τη ζωή με όνειρα και στόχους. 
Να μην τα εμποδίσει ποτέ κανένας σπάγγος στο ανέμελο πέταγμά τους.

δυστυχώς ο καιρός δεν επέτρεψε εξωτερική λήψη

               ΚΑΛΟ Υπόλοιπο Αποκριάς, Καλό ΜΗΝΑ &  ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Το μυστικό της πεταλούδας

• 
  

Κάποια μέρα ένας άνθρωπος είδε το κουκούλι μιας κάμπιας, στο οποίο υπήρχε μία χαραμάδα από την οποία προσπαθούσε να βγεί μια μικρή πεταλούδα. 
Περνούσε όμως ο καιρός  και η πεταλούδα αδυνατούσε να ανοίξει την χαραμάδα για να βγει.
Έτσι ο άνθρωπος αποφάσισε να την βοηθήσει. Με τον σουγιά του άνοιξε την χαραμάδα και η πεταλούδα αμέσως βγήκε. 
Αλλά το κορμάκι της ήταν αδύνατο, τα φτερά της βαριά & η πεταλούδα μπορούσε να κινηθεί με μεγάλη δυσκολία. 
Ο άνθρωπος την παρακολουθούσε πιστεύοντας πως σε λίγο θ' άνοιγε τα φτερά της για να πετάξει, όμως τίποτα δεν έγινε... 
Η πεταλούδα συνέχισε να σέρνει το κορμί της & να κουβαλάει τα φτερά της.. 
Και όλα αυτά έγιναν γιατί ο άνθρωπος θέλοντας να την βοηθήσει, δεν κατάλαβε ότι η πεταλούδα έπρεπε να δυσκολευτεί γιατί μόνο τότε η δύναμη θα απλωνόταν σε όλο το κορμί της & στα φτερά της.

Η ίδια η ζωή ανάγκαζε την πεταλούδα να προσπαθεί & να αποκτήσει δυνάμεις που θα της επέτρεπαν να σπάσει το κουκούλι & να βγει να πετάξει. 

Για την κάμπια που παγιδεύεται στο κουκούλι, η προσπάθεια να βγει προς τα έξω είναι σίγουρα επίπονη. 

Αν μπορούσε να μιλήσει, θα μας εξηγούσε πόσο άθλια & οδυνηρή είναι η διαδικασία της απελευθέρωσης από το κουκούλι. Αλλά αυτός είναι ο προορισμός της. Η ελευθερία & η ομορφιά! 

Μόλις δραπετεύσει από τον περιορισμό της ατομικής φυλακής της και μετασχηματιστεί σε μια όμορφη πεταλούδα, ξεχνά γρήγορα τον πόνο & την προσπάθεια. 

Αντιμετωπίζει μια νέα ζωή & απλώνει τα φτερά της στο δρόμο προς την ελευθερία, σε ένα φωτεινό νέο κόσμο..!

Υφασμάτινα μαξιλάρια σε σχήμα Πεταλούδας

*Πηγή: http://alttherapy.blogspot.com
                        ♥´¨) ¸.•´ ¸.•*´¨)¸.•*¨) (¸.•´ (¸.•`♥♥ ♥♥´¨) ¸.•´ ¸.•*´¨)¸.•*¨) (¸.•´ (¸.•`♥

Η ιστορία αυτή, δεν νομίζω οτι χρειάζεται να συμπληρωθεί με λόγια δικά μου, πέραν του οτι, αυτά τα δύο μαξιλαράκια, μαζί με το Μανιταρόσπιτο θα ταξιδέψουν για Ναύπακτο, να συνεισφέρουν στο Bazaar  για τη ΦΛΟΓΑ στις 4 , 5 & 6 Απριλίου.

Μακάρι ν ανοίξουν ένα φωτεινό νέο δρόμο για τα παιδιά της ΦΛΟΓΑΣ.

Και μια που όλα γίνονται με ΑΓΑΠΗ για την ΑΓΑΠΗ, ας μπει κι ένα παιχνίδι  αγάπης ,να ελαφρύνει η ατμόσφαιρα   που με προσκάλεσε το Mαράκι, ένα νέο φυντανάκι στην “πόλη” απο την αγαπημένη μας Κύπρο. Τόσο ερωτική blogger αλλοίμονο να ξέφευγα!

Και οι ερωτήσεις της είναι σεμνές γι αυτό κι απαντάω(ξέρετε πόσο δύσκολη είμαι εγω σ αυτά)

1. Πως θα ήθελες να σου κάνουν πρόταση γάμου(ή πως σου έκαναν) ?
Τώρα να το πω ή να μη το πω;;; Μάλλον εγω διέβλεψα το κελεπούρι και την έκανα, γιατί αν περίμενα εκείνον θα έμενα ...κάμπια μέσα στο κουκούλι...(το πιστεύετε;χαχαχα)

2. Ποιος είναι για σένα ο τραγουδιστής που με τα τραγούδια του εκφράζει την απόλυτη αγάπη? Ααααχχχ Ερωτας= τραγούδι, πόνος= τραγούδι, τραγούδι=για όλες τις περιστάσεις. 

Εχω αγαπήσει, έχω πονέσει,έχω βαλαντώσει,έχω χωρίσει,έχω μισήσει,με τον Πάριο (κλασσική περίπτωση,γιατί να ψάχνουμε αλλού;) 

 Βέβαια υπάρχουν πολύ δυνατά τραγούδια αγάπης κι απο άλλους τραγουδιστές,αλλά αυτός μόνο αυτό το ρεπερτόριο έχει κατ αποκλειστικότητα .Τον προτιμώ.

3. Ποιο είναι το απόλυτο ζευγάρι αγάπης ?  Ηταν οι γονείς μου

4. Ποια είναι το αγαπημένο σου βιβλίο που μιλά για αγάπη ?  Α, δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο,αλλά τώρα που το σκέφτομαι θα πόνταρα στην “Αννα Καρένινα”. Ερωτας, δόσιμο, απογοήτευση,θάνατος

5. Ποια είναι η πιο ερωτική πολη στον κόσμο ?  Η Ιταλία απ άκρου εις άκρον!

Σώμα μου φτιαγμένο από πηλό

Θάθελα αυτή η ανάρτηση νάταν αλλιώς, όμως δε μπορείς ν αναφερθείς σ'  ένα τέτοιο θέμα χωρίς να μελαγχολήσεις, χωρίς να αισθανθείς φόβο για κάτι δικό σου.
Γιατί κανενας μας δε θάθελε να πάθει κακό ένας δικός του άνθρωπος, προπάντων ένα δικό του ΠΑΙΔΙ!
Οι μέρες μας είναι δύσκολες και γίνονται όλο και δυσκολώτερες.
Ολα μπορούμε να τ' αντέξουμε κι όλα μπορούμε να τα πολεμήσουμε. Εκεί που στεκόμαστε ανήμποροι είναι μπροστά στην αρρώστια.
Το τέρας όλο και γιγαντώνεται.
Δεν έχουμε μέχρι σήμερα καταφέρει όχι μόνο να το νικήσουμε, αλλά ούτε καν να μάθουμε τις αιτίες του.
Ο άνθρωπος έφτασε στο φεγγάρι, θα πάει στον Αρη κι όμως ο καρκίνος ζει και βασιλεύει με δυσοίωνες μάλιστα προοπτικές.
Γιατί;  τόσο δύσκολο είναι;
Δεν υπάρχουν ερευνητές σ όλο τον Κόσμο που έχουν αφοσιωθεί  στην έρευνα των αιτίων και στη θεραπεία του; Σίγουρα υπάρχουν. Αλλά δυστυχώς από πίσω υπάρχουν και μεγάλα συμφέροντα ,που θησαυρίζουν από τον πόνο.
Δεν θα προχωρήσω σε βαθυστόχαστες αναλύσεις.Ούτε η καταλληλότερη είμαι, ούτε θα πετύχω το στόχο.
Σε λίγο καιρό όμως γίνεται ένα Bazaar στην όμορφη Ναύπακτο, για τα παιδιά,

 τα παιδιά όλων μας, που παλεύουν νύχτα μέρα να απαγκιστρωθούν από τα νύχια του τέρατος.
Το Κράτος σήμερα περισσότερο απο ποτέ, στέκεται ανήμπορο,απέναντι στις  Κοινωνικές παροχές που ώφειλε νάναι δίπλα και μπροστά .
Ας βοηθήσουμε λοιπόν εμείς, με όποια δύναμη, κι όποιο τρόπο διαθέτει η καθεμία, σ αυτόν τον αγώνα.
Καμιά μας δεν θάθελε μία τέτοια τύχη για το δικό της παιδί. Ολα τ αντέχουμε τη δική μας αρρώστια, των γονέων μας, όχι όμως των παιδιών μας.
                                           
Εμείς λοιπόν που ζήσαμε οι ίδιες το κρύο χέρι να μας αρπάζει,αλλά τα καταφέραμε να σταθούμε ξανά όρθιες, που ζήσαμε το φόβο, την αγωνία για την έκβαση της αναμέτρησης, εμείς που ήμασταν τυχερές να νικήσουμε, αλλά  που σταθήκαμε άτυχες στη μάχη των γονιών μας ή των φίλων μας, ξέρουμε, νοιώθουμε καλλίτερα απο τον καθένα, τι σημαίνει η καθημερινότητα κι ο αγώνας αυτών των παιδιών.
 Στην τελευταία ανάρτηση μου προτείνατε ένα Μανιταρόσπιτο.

Οταν το έφτιαχνα σχηματιζόταν  μέσα μου ένα χαμόγελο και η εικόνα ενός παιδιού.
Εχω κι άλλα πράγματα , όμως θάθελα κάτι νέο,κάτι αποκλειστικά για το σκοπό αυτό,γιατί όχι λοιπόν αυτό το μανιταρόσπιτο,που κουβαλάει, φαντασία, παιδικότητα,αισιοδοξία, ελπίδα;

Μανιταρόσπιτο απο πηλό
και λεπτομέρειες απο πηλό , βρύα, θαλασσινά χαλικάκια  και ξύλινα στοιχεία,
 η πεταλούδα είναι χάρτινη απο συσκευασία δώρου με χάντρα και σύρματα για  κεραίες

Αυτό λοιπόν θα ταξιδέψει για Ναύπακτο μεταφέροντας μύριες ευχές σ΄αυτά τα παιδιά να βγουν νικητές απο τον αγώνα που δίνουν μαζί με τις οικογένειές τους και για μια  φίλη που παρά τις τιτάνιες προσπάθειές της έφυγε νωρίς, πολύ νωρίς...τη Βιργινία. Ένα δικό μας κορίτσι,  που πάλεψε αντίξοα,αλλά με αξιοπρέπεια και χαμόγελο,  παρόλο που ήξερε.
Σίγουρα κι αυτή θάθελε να συνεισφέρει, αλλά δε μπορεί. Το κάνω εγώ λοιπόν αντί γι αυτήν, της το χρωστάω, κι αν έστω κι ένα παιδί βοηθηθεί από την προσπάθειά μας αυτή θάναι κέρδος για μας
Γιατί ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

                                  

Για να μη σβήσει ποτέ η ΦΛΟΓΑ απο τα παιδικά μάτια !

Πάμε Ντίσνεϋλαντ;;;

Μια μικρή  αδέσποτη λεξούλα, πού ήρθε και θρονιάστηκε στην οθόνη του κινητού μου, είτε πιστεύεις, είτε δε πιστεύεις στον ξενόφερτο άγιο, φτάνει να σου φτιάξει τη μέρα, κι ας μην ξέρεις τον αποστολέα. 
Ηρθε κι έπεσε στα ήδη ταραγμένα νερά,σαν ουράνιο σώμα!

Το επιστρέφεις  ως  "αγνώστου διαμονής” στις μέρες μας;
 Όχι βέβαια! αφού το ψάρεψες, το κρατάς στην απόχη σου, θεωρώντας οτι  σου ανήκει και φτιασιδώνεις τη μέρα σου που έχουν έλθει τα πάνω κάτω.

Έτσι έκανα κι εγώ. Δεν έχει σημασία από πού & ποιόν στάλθηκε, αφού θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του, αρκεί που κάποιος σε σκέφτηκε και θέλησε να το μάθεις

Και μη βιαστείτε οι “αλλες” (ξέρετε ποιές, εσείς με τους μαστόρους) να παραπονεθείτε “εμείς τι προσπαθούσαμε τόση ώρα;” οχι, δεν κάνατε σίγουρα μια τρύπα στο νερό, αλλά πάντα το άγνωστο γοητεύει και ανεβάζει, εσάς σας έχω δεδομένες,χαχαχαχα

Έτσι ανεβασμένα (ο θεός να τα κάνει) λοιπόν, ας σοβαρευτούμε (όχι και πολύ, μην φοβάστε). 
Τελευταία από τα στατιστικά μου διαπιστώνω, από το βίντεο με τις ακουαρέλες μου και μετά, να με παρακολουθούν ανελλιπώς κάποιοι από Χόλυγουντ μεριά.

Αλήθεια σας λέω καλέ. 
Παντού στην Αμερικανική Ήπειρο έχω γνωστούς, συγγενείς και φίλους, στο Χόλιγουντ δεν... και μου προκάλεσε μεγάλη έκπληξη το τακτικό επισκεπτήριο.

Ίσως ανακάλυψαν κάποιο ταλέντο μου  και θέλουν να με τεστάρουν, πόσο σοβαρή είμαι! 
Λυπάμαι που σήμερα θα τους χαλάσω τη φαντασίωση, εκτός κι αν με προτείνουν για σκηνογράφο στην Ντισνευλάντ...όλα στο πρόγραμμα είναι.

Βέβαια τελευταία έχουν αυξηθεί και οι εξ Ανατολάς επισκέπτες, μετά από μια Τουρκική παρουσίαση,που πολύ με ξάφνιασε και ευχαριστώ φυσικά. 
Θα επιλέξω  μεταξύ  Χολυγουντ ή Μπολυγουντ...ούτε στο "the Voice" νάμουνα και να πρεπε να διαλέξω κόουτς, τρομάρα μου! 

Τέλος πάντων, προχωράμε στο προκείμενο.
Έχει αποδειχθεί και έχω αποδεχθεί τελευταία, την εμμονή μου με την αρχιτεκτονική και τα πολεοδομικά σύμμικτα, πόθεν προήλθεν;  Άγνωστο. 

Παρόλ΄ αυτά  το σπιτάκι παίρνει και δίνει είτε σε ύφασμα, είτε σε γυψόγαζα,είτε σε χαρτόνι.  Κάθε πρόσφορο υλικό, έχει προσφέρει τις υπηρεσίας του στο κατά νου μου, αποτέλεσμα

Αυτή τη φορά όμως ήταν θέμα διδασκαλίας, εγώ απλά το εμπλούτισα cartoonίστικα.

Επειδή μ άρεσαν και μ'  αρέσουν τα παραμύθια και παραμυθιάζομαι ευκόλως, το παραμυθόσπιτο μια χαρά μου κατσε!

Ήταν μια όμορφη διαδικασία, που δεν ένοιωσα καν κούραση προκειμένου να το τελειώσω δουλεύοντας ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο, με μια μικρή ανάπαυλα για τ' αναγκαία.

“Η Κόρη”  λοιπόν, όπως και τούτο δω το μικρό νεραϊδόσπιτο, ήταν η διδακτέα ύλη του μαθήματος πηλού της αγαπημένης Μαρίας (Χρόνια πολλά για τα γενέθλιά σου!)

Τ' άλλα θέματα δε ξέρω αν θα τα ολοκληρώσω, γιατί εμένα είναι να μου αρέσει κάτι και να παθιαστώ, αλλιώς είναι καταδικασμένο να μείνει ατελείωτο. 
Τέλος πάντων ποτέ μη λες ποτέ, μπορεί να μου τη δώσει κάποια στιγμή να σαλπάρω και τότε θα χρειαστώ μέσον διαφυγής και να τα ολοκληρώσω.

Προς το παρόν δείτε, φαντασθείτε και παραμυθιαστείτε μ αυτό:

Νεραϊδοσπιτάκι απο πηλό (23 cm.) και ζωγραφισμένο με ακρυλικά και πατίνες.
Τα στρουμφάκια είναι απο αυγά kinder

Τι λέτε τώρα το Χολυγουντ θα ικανοποιηθεί; 
θα με προτιμήσει ;;;
 ή θα τα παίξει ανάμεσα στην ωριμότητα και τον παλιμπαιδισμό μου;;;

Πιφφφφφ ανάγκη που τόχουμε! 
Εμείς εδώ να περνάμε καλά και άσε τη διεθνή καριέρα, τι κατάλαβαν κι οι άλλοι που έκαναν;
Τελικά αποδείχθηκε οτι σπίτια καθάριζαν... Εμ έτσι είναι το L.A μάτια μου;;;;

Κορίτσια μου (Αθηναίες) μ αυτές τις δύο δημιουργίες, θάθελα να σας ευχαριστήσω για το όμορφο  ( παρά τις αντιξοότητες) Σ/κ, που μου χαρίσατε, μέσα απο τη μάθηση και την ευχάριστη παρέα.
Εσείς ολοκληρώνετε αύριο, και είμαι με τη σκέψη κοντά σας, εγω ως "προκομένη"  ολοκλήρωσα μια βδομάδα νωρίτερα. Την αγάπη μου μέχρι την επόμενη φορά...   
Σας ευχαριστώ όλους απο καρδιάς που με ανέχεστε.

"Αγαπώ" σημαίνει χάνομαι...

Το διάλειμμα τέλειωσε, δυστυχώς για σας...το δικό μου εννοώ
Πάλι πίσω στην καθημερινότητα, μετά απο ένα διάλειμμα που τάχε όλα και ΧΑΡΑ, πολύ χαρά, συγκινήσεις, τρυφερότητα, αλλά και πίκρα πολύ. 
Ενα νόμισμα δηλαδή που κύλησε μέσα στη χούφτα μου κι εγω το άρπαξα, το χάιδεψα,και συναλλάχθηκα μ αυτό 
Ο καιρός, παρά την επεισοδιακή αναχώρηση (και την εξ ίσου, επιστροφή) ευνόησε τις μετακινήσεις τις συναντήσεις, τις εξόδους . Γιατί οταν συναντάς ανθρώπους που αγαπάς, ούτε ο καιρός μπορεί να προβάλει εμπόδια,ακόμα κι αυτά ξεπερνιώνται. 
Ακόμα κι ο χρόνος στάθηκε ανήμπορος στη συνάντηση με τους συναδέλφους μετά απο τόόόσα χρόνια!!! Ενοιωσα τέτοια συγκίνηση! σα νάμουν ο πολυτιμώτερος παίκτης μιας ομάδας που πέτυχε το τρίποντο της νίκης!
Δεν θ αφηγηθώ με λεπτομέρεια τη βδομάδα αυτή,γιατί δε θάχε βασικά εικόνα,μια που ξέχασα τη φωτογραφική μηχανή,αλλά ακόμα κι αν είχε,δεν έχω βρει ακόμα τις λέξεις που θα μπορούσαν ν αποδώσουν το συναίσθημα που βίωσα. 
Βλέπεις η αγάπη, που τόσο την έχουν υμνήσει, στα χείλη των αδαών γίνεται ενίοτε, σιωπή, κι απλά τη νοιώθεις , τη βιώνεις, την ενστερνίζεσαι,την αποταμιεύεις. 
Ετσι νοιώθω, έτσι με φόρτωσαν,έτσι την κουβάλησα κι έτσι τη διαχειρίζομαι ή μάλλον προσπαθώ, γιατί είναι βαρύ το φορτίο και αναζητώ και τη δική μου συμμετοχή. 

Εδωσα;;;  έστω λίγο απ ό,τι πήρα. 
Δεν είμαι ούτε πλεονέκτρα ούτε εγωϊστρια. Δεν θέλω να παίρνω χωρίς να δίνω,ει δυνατόν και περισσότερα απ όσα προσλαμβάνω
 Κι αυτό είναι το ερώτημά μου: ΕΔΩΣΑ; κι αν "Ναι" παρελήφθη ως έπρεπε;;; 
Αυτά τα ερωτήματα ξέρω δε μπορούν ν απαντηθούν απο όλους,παρά μόνο απο τους ίδιους, μακάρι νάναι θετικά.
Κι έτσι θάθελα να σας χαιρετήσω 
Με μία αγκαλιά ΑΓΑΠΗ

"Κόρη"
 πηλός ύψους 23 εκ. απο το σεμινάριο της Μαρίας

κι ένα ποιηματάκι Απο την εαρινή Συμφωνία του Γ.Ρίτσου, για συνοδεία:


Εσένα περιμένοντας
γέμισα τους κήπους μου
με λευκούς κρίνους
για να βυθίζεις τις κνήμες σου
αυτά τα βράδια τ” αργυρά
που η σελήνη ραντίζει με δρόσο
τη φιλντισένια υψωμένη μορφή σου.

Για σένα, Αγάπη, ετοίμασα τα πάντα

κι αν έμαθα να τραγουδώ τόσο γλυκά

ήταν γιατί στην ίδια τη φωνή μου

ζητούσα να “βρω τα ίχνη των βημάτων σου

ζητούσα να φιλήσω

μονάχα και τη σκόνη του ίσκιου σου

ω Αγάπη.

Θάθελα επίσης και εδώ, να ευχαριστήσω όσους έκαναν τον κόπο να μ αναζητήσουν για ευχές για τη Γιορτή μου και να με συγχωρέσουν όσοι βρήκαν κλειστές πόρτες, αλλά παρ όλα αυτά οι ευχές σας κατάφεραν να με φτάσουν απο παντού κι ήταν καταιγιστικές και τόσο τρυφερές είτε ήταν  απλά λόγια, είτε μπαξέδες ολάκεροι, είτε μουσική, είτε χιουμοριστικά βιντεάκια,είτε μαντινάδες.

 Μετά απ αυτό άδικο έχω;;; 
Οπως λέει συχνά κάποιος αγαπημένος & σοφός φίλος " καθένας δίνει αυτά που πιστεύει, αυτά που μπορεί και αυτά που έχει" 
Αισθάνθηκα τόσο πολύτιμη για κάποιους και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ολόψυχα κι ειλικρινά.
Λυπάμαι που δε μπόρεσα να ευχαριστήσω  έναν έναν ξεχωριστά,θάταν αδύνατον, τώρα θα ξαναβρώ τους ρυθμούς μου και θα τα λέμε .
Ελπίζω να μη σας κούρασα.
Να δίνετε και να παίρνετε, η ΑΓΑΠΗ δε στερεύει ποτέ,όσο μοιράζεται!

Ενα Νησί στην καρδιά της Πόλης

Διάβασα κάπου οτι εαν δεν εχεις δικό σου, ξενοματισμένο ("μόνο να γράφεις τ όνομά σου κι εκείνο τομαθες μισό..."ε,όχι ολόκληρο στ όνομά σου), ίντερνετ δε μπορείς να επικοινωνήσεις...δεν φεύγουν, δε φτάνουν τα emails στον προορισμό τους...
Ξέρω-ξέρω τι θα πείτε"πουτ δε κοτ ντάουν", ήτοι άσε το ιντερνετ ήσυχο και κάτσε στ αυγά σου, είναι παιχνίδια γι άλλους αυτό! Παρακάμπτω τον ευθύ υπαινιγμό, παρακάμπτω τις δυσκολίες που μου βάζει η Google  πιέζοντάς με εντέχνως στην αλλαγή κινητού, προκειμένου να με καλύπτει αλληλογραφικώς (το ξέρατε αυτό;Ζήτω τα Adroid) είπα να ξεκλέψω το ξένο Ιντερνετ που με φιλοξενεί, κι εμένα τουλάχιστον σέβεται τις επιθυμίες μου και τις ικανοποιεί, να μάθετε τα νέα μου και να κοροϊδέψω την τεχνολογία που δημιουργεί φραγμούς στις σχέσεις των ανθρώπων.
Δεν θα σας πω πως έφυγα απο το Νησί, γιατί μόνο Super Puma  δεν επιστρατεύθηκε να βοηθήσει τον απόπλου, μια που δεν μας έφταναν οι σεισμοί, είχαμε και τον πολύ κακό μας τον καιρό!
Δε θα σας πω πόσο φοβάμαι την επιστροφή, μια που τα πράγματα εξελίσσονται ερήμην των επιστημόνων (τρομάρα τους!)και μια που τα χειρότερα δεν αποκλείονται, κι επειδή οταν καίγεται το σπίτι του γείτονα η φωτιά ευκόλως μπορεί να περάσει και στο δικό σου,κι αν το κοιμισμένο απο το '53 ρήγμα μπορεί να ξυπνήσει, μαύρο φίδι που μας έφαγε (αφού το 6εξάρι κατέστρεψε τη μισή "θωρακισμένη" Κεφαλονιά)...όχι δε θα σας πω τίποτα τέτοιο, απλά θα σας πάρω απο το χέρι και θα σας ξεναγήσω σε κάτι που θέλει καλή παρέα.
Ετσι ευχαριστώντας το Ιντερνετ που με φιλοξενεί, ας  γλυκάνουμε λιγάκι το μεσα μας (εγω δεν έχω παράπονο, εδώ, αυτοί που μ αγαπούν, με νταντεύουν σαν μικρό παιδί) , μ'  ένα οδοιπορικό που πάντα είναι ξεχωριστό, πόσο μάλλον για μένα, που το έκανα για πρώτη φορά και με παρέα, που ξέρει να διακρίνει την ομορφιά, να προσπαθεί να την αιχμαλωτίσει, έστω και στιγμιαία, αλλά πάνω απ όλα ξέρει να θαυμάζει!
Παρόλο που τα ταξίδια μου στην ΑΘήνα, περιλαμβάνουν οπωσδήποτε μία Πλάκα, ποτέ δεν είχα περπατήσει στ' Αναφιώτικα.

Μία γειτονιά, μέσα στην μεγάλη γειτονιά της Αθηναϊκής ελιτ, όπως είναι η Πλάκα, που μυρίζει Νησιώτικα αρώματα και εκπέμπει χρώματα ψυχής.

Ήταν μια παρόρμηση της στιγμής η πρόταση που ξεστόμισα , παρότι φοβόμουν μήπως κουραστώ μια και προβλήματα υπήρχαν.  Κι όμως, όταν αρχίσαμε ν ανηφορίζουμε το δρομάκι, που σ αποσπούσε από την πολύβουη Διον. Αρειοπαγίτου

 και εισχωρούσαμε όλο και πιο βαθειά στην καρδιά της Αναφιώτικης  πινελιάς,

 τα πόδια δε διαμαρτύρονταν καν, αλλά γατζώνονταν στο "οδόστρωμα" και ζητούσαν αυτή η διαδρομή να μη τελειώσει ποτέ!
Απο πάνω ο ιερός Βράχος

έριχνε ανάλαφρα τη σκιά του, φοβούμενος ίσως μη σκιάσει τέτοια ομορφιά, κι απο κάτω η ΑΘήνα στο...πιάτο!

Και τ'  Αναφιώτικα, απλά κι όμορφα, σαν μια καλή νοικοκυρά που απλώνει τα ευωδιαστά της ασπρόρουχα στον ήλιο, γραπωμένα απο κάτω του λαμπύριζαν ομορφιά και καθαρότητα απο τις ψυχές των ανθρώπων που τα έκτισαν και λίγοι τώρα τα κατοικούν.
Τίναζαν σαν ασπρόρουχα τα χρώματά τους, την "ύφανσή" τους, τις δαντέλες τους τις πολύτιμες, που θαρρείς είναι φυλαγμένες σ' ένα παμπάλαιο μπαούλο της γιαγιάς και τα βγάζεις με φόβο, μη πάθουν τίποτα από το πολύ φως!
Η αίσθηση της πολύβουης Πρωτεύουσας έχει χαθεί εκεί μέσα, ανάμεσα στις γλάστρες με τους βασιλικούς, και τα γιασεμιά, τις ανθισμένες  βουκαμβίλιες, τα αυτοφυή δέντρα και τις καλαμιές.

Από τα ανοιχτά παράθυρα ξεπροβάλουν αληθινοί άνθρωποι, που σε ξαφνιάζουν...σου λένε "Καλημέρα" και χαμογελούν (ακόμα πιο παράξενο), χωρίς να θέλουν να γίνουν τουριστική ατραξιόν και να φυλακίσουν την αλήθεια τους σ ένα φωτογραφικό κλικ!

Βλέπεις φιλόξενα σπίτια,που έχουν ανοιχτά παραθυρόφυλλα

και πόρτες έτοιμες ν ανοίξουν στο πρώτο σου χτύπημα. Ούτε κουδούνια ηλεκτρικά ούτε θυροτηλεόραση.

Κι εκεί που ξεχνιέσαι για το πού βρίσκεσαι, μια αυτοσχέδια φυσική πινακίδα, στο υπενθυμίζει .

Σηκώνεις τα μάτια από την αιχμαλωσία τους και κοιτάς ψηλά...
Ένα κομμάτι του Παρθενώνα σ'  επιβλέπει και σαν να σου κλείνει το μάτι,συνομωτικά, οτι ξέρει οτι σκλαβώθηκες απο το κομμάτι αυτό γης, που προστατεύει στο βράχο του.
Δεν υπάρχουν δρόμοι.
Θεωρείς λίγο τον εαυτό σου, οτι παραβιάζεις ακάλεστος  τον ιδιωτικό χώρο των κατοίκων.
Περνάς μέσα από αυλές και καλντερίμια

Συνεχίζεις το περπάτημα,χωρίς το στρίμωγμα των τουριστικών γύρω δρόμων. Εδώ ελάχιστοι περπατάνε, μόνο αυτοί που ξέρουν τι θέλουν και τι περιμένουν να δουν.
Συνεχίζεις λοιπόν,  πατώντας με προσοχή πάνω σε ταλαιπωρημένα "μονοπάτια", σε στενά περάσματα ανάμεσα στα ερειπωμένα σπίτια, σ'  εμπνευσμένα συνθήματα στους τοίχους...

κι απρόσμενα συναπαντήματα...

αφίσα στο παρμπριζ ενός αυτοκινήτου

Είσαι εσυ κι η ψυχή σου, που ρουφά αχόρταγα ό,τι βλέπει και ό,τι η μηχανή δε μπορεί να συλλάβει!

Πολλές φορές έχω γράψει για την Πλάκα, αλλά τούτο δω είναι ένα άλλο οδοιπορικό,που δε συγκρίνεται και δε συγχέεται με κάποιο άλλο αντίστοιχο.
Πόσα χρόνια πέρασαν απο εκείνη την πρώτη αυθαίρετη οικοδόμηση και πόσο, όμως  ίδια μένει τούτη  η γειτονια!!!
Ένα νησιώτικο διαμάντι στο στέμμα της Πρωτεύουσας, αυθεντικό,όπως οι άνθρωποι που την έχτισαν και την κατοίκησαν, έξω καρδιά και με σεβασμό, στο γειτονικό του μεγάλο της Ελλάδας Μνημείο στους αιώνες,την Ακρόπολη.
Αναρριχηθείτε λοιπόν

σ αυτή την ξεχωριστή ομορφιά, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος, και κλείστε τη αεροστεγώς στην καρδιά σας!

Μια ακόμα στάση  εδώ

 ή εδώ

Θυμηθείτε αυτό: http://kantomagapi.blogspot.gr/2013/09/blog-post_5.html

είναι πάντα εκ των ουκ άνευ.

Κι αν δεν εμπιστεύεστε τη δική μου ματιά ,δείτε το απο άλλη  ματιά :
- http://roadartist.blogspot.gr/2013/05/blog-post_18.html &

  http://roadartist.blogspot.gr/2011/03/blog-post_23.html

- http://tofanari.blogspot.gr/2013/03/foto.html

- http://oreios.blogspot.gr/2013/08/blog-post.html

ΑΞΙΖΕΙ να τα επισκεφθείτε και να πλουτίσετε σε γνώσεις και εικόνες!

ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ, εγω  την έχω εκ του φυσικού...και Ευχαριστώ πολύ την συντροφιά μου σ αυτό τον μοναδικό περίπατο και τις φωτογραφίες που συμπλήρωσαν τις δικές μου.
Ετσι χαρούμενη,παρά τις δυσκολίες, ήθελα νάναι η επαφή μας και τα νέα μου.
Φιλιά μέχρι την επόμενη φορά .

Υ.Γ. Συγγνώμη που δεν απαντώ στα σχόλια,αφ ενός ο χρονος πολύ περιορισμένος,λόγω συνεχών μετακινήσεων (σε λίγο πάω να κάνω έκπληξη σε συναδέλφους που έχουμε να ειδωθούμε 25 χρόνια! όσα λείπω απο εδώ...φαντάζεσθε την αγωνία μου ...) κι αφ ετέρου,είπαμε...δανεικό ιντερνετ. Θα τα πούμε όλα στην επιστροφή